Mijn ‘witte’ Dodenherdenking
Het jaarlijkse gezanik over 4 mei lijkt eigenlijk wel wat op de discussie over Zwarte Piet. Tegenwoordig heeft ‘iedereen’ wel een standpunt over wat we wel of niet moeten gedenken. De ene roept dat de Dodenherdenking vooral over voormalig Nederlands Indië moet gaan, de andere roept weer dat het over Suriname hoort te gaan. En weer iemand anders roept dat 4 mei vooral bedoeld moet zijn voor vluchtelingen, verkrachte vrouwen en slachtoffers van ISIS. Zucht…
Zelf houd ik het graag bij de oorspronkelijke betekenis van 4 mei. Het gaat dus om al die mensen die tijdens WO II hun leven hebben gegeven voor de bevrijding van Nederland. Maar volgens sommige lieden blijk ik dan ineens een racist te zijn omdat ik met mijn ‘witte’ Dodenherdenking niet stilsta bij iedere oorlog en iedere genocide.
Nou, laat mij dan maar zo ‘wit’ zijn als een witte kerst! Ik kan mij nl. prima vinden in het standpunt van het CIDI, dat je als volgt kunt samenvatten:
Als je van alles en nog wat gaat herdenken, dan weet niemand meer waar het op 4 mei eigenlijk nog om gaat.
Straks op 4 mei ga ik natuurlijk geen herrie maken op de Dam, want dat is nou ook weer niet nodig. Ik kijk gewoon traditiegetrouw naar de herdenking op de Waalsdorpervlakte. In al z’n eenvoud is en blijft dit een zeer indrukwekkend gebeuren. Bij de eerste klanken van het Wilhelmus gaat tegenwoordig wel het geluid uit, want van ons mooie en vrije vaderland is niet veel meer over.
Op 5 mei valt er voor mij dan ook niets meer te vieren. Onze vrijheid is verkwanseld aan Brussel, onze persoonlijke vrijheden zijn uitgehold en onze cultuur brokkelt door de islamisering steeds verder af. Nee, ik hou niet meer van Nederland!
En wat gaan we trouwens in de toekomst doen met Koningsdag? Gaan we dan alle koningshuizen ter wereld eren? Of gaan we dan juist vieren dat we geen koningshuis meer hebben? Ik kies voor de laatste optie!
Foto: Bourdonklok op de Waalsdorpervlakte
Bron: Patlo@mail.com at nl.wikipedia – Own work, Public Domain